Rustdag in de Perigord, Dordogne

Vandaag hebben we rustdag. Dat betekent meestal, wassen en de administratie bijwerken. Er waait een koude noordenwind, we zijn wel even op de fiets gestapt om in St. Severin boodschappen te doen en te gaan eten. Dit adres: La grange de Lucie is erg mooi. Hoog op de heuvels in de campagne. Erg stil! Het is een verbouwde boerderij met dikke balken en veel hout erin verwerkt. We hebben kamer: Le gorge rouge, het roodborstje! Met veel rood; handdoeken, lakens, gordijnen, alles heel smaakval. Hierbij allereerst het verhaal van vrijdag.

13 mei
Van Nieuils naar Valence, 84.81 km, 5.15. uur, 16.12 gemiddeld.
T'is vrijdag de dertiende, voor de zekerheid ben ik met de helm op gestart. Voelt veiliger, maar is het ook. ’s Morgens om acht uur is het nog best fris daarom had ik de losse beenstukken maar aan gedaan.Trui en jackie en 'ze doen me niets.' Onderweg ontmoetten we Arianne en Joep, uit Sittard. Ook aan de tocht begonnen om een nieuwe periode in hun leven in te gaan. Per 1 maart gestopt met werken. Je hoort dit meer. Na een stukje samen te hebben gereden ging ieder weer zijns weegs. Toen we even pauzeerden stopte er een auto en de dame zei dat ongeveer 500 meter terug een fietser was gevallen. Hij zag eruit als wij, met bepakking dus, misschien konden wij helpen. We draaiden om en reden terug. Santiagogangers helpen elkaar toch minstens. We kwamen hem tegen: stoempend tegen de helling op. Er was niks aan hem te zien. Hij had ook niets zei hij, zijn fiets was alleen omgevallen. Maar evenzo bedankt! Henk uit Castricum, hij kampeerde en had zo al heel wat ‘ collega’s’ ontmoet. Ene Koos uit Goes, Boudewijn uit Groningen en nog meer namen. Ook met hem reden we een stukje mee, zijn verhaal, ons verhaal.
Het was een zware dag, veel klimmen, kort dalen. Het was warm. Nergens een bankje te zien waar we even konden uitrusten en eten. Dan maar in een hokje langs de kant van de weg gaan zitten. Natuurlijk was enkele kilometers verder een prachtige gelegenheid met tig bankjes om te gaan zitten. Dat was in Charroux, waar bij de bij de resten van de abdij van St. Sauveur uit 1096, alleen nog de impossante toren stond. De rest van de kerk werd kort na de Franse Revolutie gesloopt. De naam Charroux is verbonden met ‘ de vrede van God’ de eerste Christelijke bescherming van burgerslachtoffers in de middeleeuwse oorlogen, die daar in 989 werden opgesteld tijdens het Concilie. Als bedevaartsoort trok de abdij in de middeleeuwen ruim 25.000 bedevaartgangers, waaronder veel Santiago-pelgrims. Voor hen was ook de splinter van het Christuskruis die in de abdij werd bewaard, een bijzondere trekpleister.
In Valence troffen we Joep en Arianne in hetzelfde Chambres d’ Hôtes. Het was een heel bijzonder adres. Je kwam binnen op een binnenplaats, de cour. Het gebouw stamde uit 1862. Mevrouw was nog niet thuis, maar ze had ons gezegd, toen ik voor reservering belde, dat het biertje klaarstond en we het gerust konden pakken. Joep en Arianne zaten onder de accacia er al van te genieten. Toen madame kwam liet ze ons de kamer zien en waar we konden douchen. Nou zoiets hadden we nog nooit gezien,kamer met grote stenen, ongelijk maar mooi glanzend. Groot bed met lichtbruine sprei. De douche was, brrr..., daar gingen we niet onder. Dan was er nog een wastafel die denk ik ook bijna uit 1862 stamde. Het toilet was modern: met een z.g. vergruizer, maar zag er niet uit. Afijn mevrouw ging naar de kapper en zou om 18.15 terug zijn om voor ons te koken en daarna ging zij uit! We hebben de was gedaan en lekker in de zon te drogen gehangen. Het eten was goed, spagetti en erg voedzaam! We hebben daarna nog buiten gezeten op de oude Bourg van madame Denise. Toen ik in het bed lag, bedacht ik me nog: hoeveel pelgrims zullen hier al in hebben overnacht. Denise was op haar manier, hartelijk en gastvrij. Wel lekker geslapen. Heel bijzondere ervaring en zo zijn er nog zoveel.