De triomftocht ! ! ! ! !

Zondagmorgen 24 mei al vroeg aan het ontbijt. Vandaag eindpunt ROMA, dus de laatste fietsdag. Het Italiaansontbijt stelt niet zo veel voor: 1 croissantje met zoetigheid erin en een soort beschuitje. Dat is het. Inpakken en de tassen op de fietsen, dat gaat intussen nu zo snel dankzij de weken ervaring. Al snel op weg. Op aanraden van de gastvrouw, die in Rome werkt, niet de route gevolgd van het boekje, want die is met veel steile en smalle wegen. Zij vond die gevaarlijker dan de drukke Tibertina die Reitsma ons afraadde. We hadden trouwens ook niet zo veel zin om weer zo’s zware etappe te rijden dan de afgelopen dagen door Umbrië.
De drukte viel allemaal reuze mee, het was immers zondag en dan stappen veel Romeinen op de fiets. Stoere Italiaanse mannen die als Pantani, Chipolini of welke andere Italiaanse wielrenner dan ook gekleed,je met een vriendelijke Chiao of Buongiorno groet passeren. Na enig zoeken pikten we de fietsroute, net voor Rome, weer op. Het enige fietspad van Italië denk ik langs de Tiber. Het moet ongeveer zeventien kilometer zijn. Heerlijk rustig fietsen was dat zo zonder auto’s en ook zonder scooters. Die kunnen er echt niet op komen er staan n.l. poortjes die zo smal zijn dat er maar net een fiets door heen kan. Ook wij konden er soms niet door met de tassen achterop, dus tassen er af, er door heen, tassen er weer op en fietsen maar weer. Ineens stonden we voor een bijzondere verrassing: Hek op het fietspad en dat hek stond er al even, het was vast gelast en zelfs de Italianen konden het niet losmaken. Het hek stond voor een bruggetje dat niet sterk genoeg meer zou zijn, denk ik. Aan de overkant van de brug stond precies zo’n zelfde hek. Wat nu? Terug gaan en een andere weg zoeken? De Italiaanse Pantani’s maken er geen punt van: Pak op die fiets en til die er overheen, bruggetje over en weer hetzelfde.Nou zijn renfietsen een stuk lichter dan onze Koga’s , maar een vriendelijke, al grijze Italiaan zou ons wel helpen. Hij was het hek al over en zou de fiets van Herman wel aanpakken. Dus alle tassen er weer af, over het hek zetten en Herman tilde met een grote zwaai zijn fiets over het hek. “Chipolini” pakte aan, maar vergiste zich wel in het gewicht denk ik, want met een klap landde de fiets op de brug. Gelukkig is mijn fiets lichter en dat ging iets beter. Zo vond hij het wel genoeg en met misschien wel een pijnlijke rug stapte hij op en met een: “Chiao, va bene” ging hij verder de brug over. Dus geen hulp aan de overkant. Nou is Herman gelukkig sterk genoeg om de klus alleen,samen met mij, te klaren. Toen alles weer op de fiets zat weer verder op naar de volgende hindernis. Triomftocht!?
Rome inrijden is een belevenis. Breede, met grote schaduwrijke bomen, wegen, De “Via dei Angeli” en zo voelden wij ons ook. Soepel, als engeltjes trapten we de laatste meters weg. Als je de route volgt dan kom je het Sint Pietersplein op aan de zijkant. Dat wilde ik niet dus we zochten de “Via delle Conciliatione” op. Deze ligt in het verlengde van het plein. Van ver zie die ontzettend grote kerk met de koepel, het plein met de Obelisk en de twee grote fonteinen. We kregen allebei kippenvel en ik kreeg tranen in de ogen. We hebben het gehaald!!! Om zeventien over elf, zetten we voet op het Sint Pietersplein. Wat een emotioneel moment.
In dertig dagen fietsten we 2157 kilometer!
Veel mensen, die de Sint Pieter in wilden, stonden in één lange rij rond het plein, “zouden die voor ons zijn gekomen?” dacht ik nog even. Ook de Paus deed erg zijn best. Om twaalf uur gaf hij ons, weliswaar vanaf een groot scherm, de zegen. Dit moment was de bekroning van een, soms best wel zware tocht.
Bij toeval, nou ja toeval, ontmoetten we bij de Nederlandse kerk, de kerk van de Friezen, andere Rome-gangers die we eerder onderweg hadden ontmoet, waaronder Ricky en Clementine. Zij waren al eerder aangekomen en gezamenlijk zijn we in een tratoria wat gaan eten en drinken om onze reis af te sluiten en tevens adressen uit te wisselen. Natuurlijk kwamen ook met de sappige verhalen van onderweg. Een mooie afsluiting van onze fietsreis naar Rome van 25 april t/m 25 mei.
Aan iedereen arrivederci!
Riet en Herman