Het verhaal van Ngalula

Veilig thuis
Nu ik weer terug ben, ”veilig weer thuis” zoals veel mensen die ik sprak zeiden. Pas toen realiseerde ik me eigenlijk hoe spannend het geweest moet zijn voor de ’achterblijvers’, ook mijn naaste familie, die de meest verschrikkelijke beelden op t.v. zagen vanuit Congo. Terwijl ik daar notabene zat.
Maar ik was in midden Congo, om precies te zijn in West-Kasaï, ver van het strijd toneel hoor. Ik had ook geen flauw benul hoe de toestand in het oosten was. Ik hoorde ook niets, geen kranten en radio laat staan tv. Voor mij was alles rustig.
Ik hield me trouwens meer bezig met het bezoeken van de projecten van de zusters van Vincent de Paul. Dit zijn jonge sterke Congolese vrouwen die, met beide benen op de grond staan, maar met een groot hart, zorgen voor, zoals ze zelf zeggen ‘hun familie’. Een familie die bestaat uit: zieken, gehandicapten, ouderen van dagen, verstotene, straat- en weeskinderen.

Ngalula
Over een van die kinderen schreef de algemeen overste Soeur Annie Mputu:
" De kleine Ngalula komt naar me toe en kijkt me met haar grote bruine ogen aan. Praten doet ze niet zo veel, zeker niet met volwassenen. Daarvoor heeft ze in haar eerste vijf levensjaren al te veel ellende meegemaakt. Een van de zusters van Vincent de Paul heeft haar letterlijk van de straat opgeraapt en mee naar het weeshuis meegenomen. Het kind zat onder het ongedierte en ze kroop steeds weg in een donker hoekje. De zuster heeft haar helemaal gewassen, haartjes gekamd en schone kleertjes aangedaan en ondertussen alleen maar lieve Tshiluba woordjes gezegd, de enige taal die ze kent. Het zal haar goed doen om met de andere kinderen te spelen, te eten en te slapen."

Ngalula is, dankzij veel geduld en liefde, nu zover dat ze weer vertrouwen krijgt. Dat volwassenen ook wel aardig kunnen zijn en het beste met haar voorhebben. Hoe het verder met haar zal gaan is afwachten, maar er is goede hoop dat de andere kinderen haar er doorheen zullen helpen als ze straks naar school gaat.
Een verhaal van één van de kinderen dat een kans krijgt voor een beter leven of moet ik zeggen om te leven….
En zo hebben veel van die kinderen een verhaal. Ik heb ze gezien die weeskinderen, en ook meegemaakt. Het zijn kinderen net als de onze, nieuwsgierig, ondeugend en ondanks alles wat ze hebben meegemaakt vol levenslust en energie. Dit alles dankzij de zusters die goed voor ze zorgen. Maar dat kost ook veel geld.
De situatie in Congo is slecht, de kosten voor levensonderhoud stijgen schrikbarend. De maïs b.v., het basisvoedsel, is in één jaar zeven keer zo duur geworden.
Er wordt dan ook om onze steun gevraagd om hulp te bieden aan deze erbarmelijke toestanden. De stichting H.W.G. waarin ik zit, heeft dan ook al verschillende projecten, die zijn aangevraagd, gehonoreerd. En dat is goed.
Ik heb nu met eigen ogen gezien dat alles goed en verantwoord wordt besteed.
Riet