Zondagmorgen in Malole Oasis, Congo

Ochtendconcert.
Vlak voor dat het licht wordt, het is dan rond half vijf, zijn de vogels al wakker. Het lijkt wel of ze met elkaar een wedstrijdje houden wie het hardst, hoogst, schepst en vooral het mooist kan zingen. Er zijn vogels met een ontzettend scherpe ‘gil’, één hoge toon. Een ander ‘kwettert’ het uit en blijft maar gaan. Maar er was ook prachtige zang, een soort ode aan de komende dag. Het meest bijzondere vogelgeluid was een soort fluit die klonk als een stuiterbal, zo van tuuuut, tuut,tuut,tuut. Snap je, één heldere toon die nog even nastuitert a.h.w.. Het is prachtig en ik vond het een voorrecht om naar dit ochtendconcert te kunnen luisteren. Als de zon er dan door komt, wordt het stil. Het concert is afgelopen en de artiesten gaan eten.
Het is zes uur, ik blijf nog even liggen en luister naar de zusters die de Lauden, hun ochtendgebed, houden. Zachte hoge vrouwen stemmen die hun gebeden zingend in het Tsjiluba doen. Heel sereen en meditatief. Ik word er stil van.
Maar het wordt tijd om op te staan. Ik ga naar de badkamer, nou ja badkamer. Het is een ruimte met een cementen bak met een putje. Er is wel een warm en koudwaterkraan en een douchekop maar daar is nog nooit een druppel water uitgekomen. Dus ik neem het koude water uit de grote ton en met een klein bakje schep ik het over me heen. ’t Is wel even naar adem happen hoor. Maar dat is maar even, je went eraan en het is heerlijk fris. Je bent tenminste gelijk wakker.

Ochtendtoilet
De kinderen zijn ook wakker, de kleintjes worden gewassen en de grotere zorgen voor zichzelf. Clement loopt in zijn blootje naar buiten, wat gaat die doen? Ik volg hem, hij loopt naar de was die nog op de lijn hangt, pakt eerst een onderbroek van de draad en trekt die aan. Dan loopt hij verder. Hij zoekt een knappe spijkerbroek zo te zien, want hij keurt er eerst twee af totdat hij ¬¬¬¬er eentje heeft, het is een mooie witte! Ik krijg er plezier in, wat is het volgende kledingstuk een T shirt? Nee het wordt een stoere blauwe blouse, met witte ruit streep. Die jongen heeft smaak, toch!

Eucharistie in de open lucht.
In de parochiekerk is vanmorgen een bijzondere dienst. Afgelopen week is Constantin Lüboya priester gewijd en nu doet hij zijn eerste H. Mis in zijn parochiekerk. Omdat deze te klein is, is er voor de kerk onder een oranje zeil een altaar opgesteld prachtig versierd met bloemen en kaarsen. Helemaal compleet.
Er is echter wel iemand die dat helemaal niet ziet zitten. Het is een vrouw, dakloos?, die de afgelopen nacht voor de kerk onder bomen heeft liggen slapen met haar kind. Ze is die morgen vroeg wakker gemaakt omdat een en ander klaargezet moest worden. Ze loopt te mopperen zo van: “Laat me met rust, ga ergens anders je herrie maken, rot op!” (Dit is vrij vertaald.) Het kind achter op haar rug is van al dat gillen niet wakker geworden. Niemand stoort zich aan heer of stuurt haar weg. Tenslotte doet ze haar schamele bezittingen, potten, pannen en wat kleren, in de slaapdoek, bindt de vier punten aan elkaar die met een grote zwaai op het hoofd wordt gezet en ze gaat weg.
De mis werd een groot feest, met zang en veel emotie. Met een goede preek en een duidelijk ontroerde neomist. Naast mij zaten zijn vader en moeder en z’n zussen,. Ze konden nauwelijks op hun stoel blijven zitten en dat deden ze ook niet. Zingen, dansen en soms ook harde scherpe gillen, als teken van emotie. Maar ook andere kerkgangers konden niet stil blijven zitten. Hoe anders dan de vieringen bij ons in de kerk. Ik denk dat men heel raar staat te kijken als ik ineens ging gillen en ga dansen. Ik heb stilletjes zitten lachen toen ik er aan dacht. Alleen de jeugd, de jongens, werd onder controle gehouden door ordebewakers met groene sjerp, een soort “Eerbied in Godshuis”als vroeger bij ons.
Na de viering komen de felicitaties en er is nog veel meer zang en dans. Geweldig wat een feest. Gelukkig kwam de boze jonge vrouw ook weer terug en ik zag dat ze meedeed en wat te eten kreeg. Sans rencunes.
Dat is nou echt Congo, naast armoe of beter gezegd ondanks armoe toch de saamhorigheid en de openheid naar elkaar toe.
Een bijzondere zondagochtend in de Kasai Congo.