Staatsziekenhuis Kakenge.

Beste mensen,

Zoals beloofd nog een artikel dat ik geschreven heb voor "De Noordwijker".


Congoreis: november 2008

Staatsziekenhuis Kakenge.
Tijdens mijn reis door Congo heb ik verschillende projecten bezocht van de zusters van Vincent de Paul. Projecten die kunnen worden gerealiseerd door de financiële bijdrage van de Stichting Hulp voor Wezen en Gebrekkige in Afrika (HWG). Zo ben ik geweest in Kakenge de plaats waar vorig jaar een goederentrein ontspoorde, door achterstallig onderhoud. Waar minstens 100 doden en 200 gewonden, meest illegale passagiers,. De zwaargewonden werden per ‘fiets ambulance’ naar het plaatselijke ziekenhuis vervoerd. Belgische artsen hebben getracht mensen te opereren en verzorgen met de weinige middelen die er waren.
Ik ben in dat staatsziekenhuis geweest. Een laag gebouwtje, afgedekt met golfplaten. Geen ramen maar met openingen voor licht en ‘frisse lucht.’ Met een capaciteit van 44 bedden! De cementen vloer was vies met grote gaten waar niets aangedaan wordt waardoor ze alleen maar groter worden. Geen ‘ziekenhuislucht’, zacht uitgedrukt. Geen verstelbare bedden met een lampje erboven en ‘n bel om de zuster te roepen. Nee, bedden met kapotte spiraal, sommige waren van beton! Matrassen waren er niet veel, soms een matje. De familie kookte buiten op een houtvuur het eten voor de patiënt. Er zat een moeder naast haar zoon. Hij had gele koorts en lag te ijlen en schudden van de koorts. Ze keek me met tranen in de ogen aan, hij was stervende zei de arts die ons rondleidde. Geen medicamenten.
In de materniteit, (vrouwenkliniek) van de zusters, was het schoon. Ik heb zelfs lakens gezien. Ook de verloskamer was schoon. Maar de operatiekamer, nodig voor o.a. een keizersnede, was ingestort tijdens een hevige tropische regenbui. Hoe gaat het dan als een geboorte niet normale manier kan? Antwoord van Soeur Bernadette, directrice van de kliniek, “Dan gaat zij naar het staatsziekenhuis, achter op de fiets.” Jawel, het vervoermiddel in de Kasai. Arme vrouw!

Pied à pied
In de voorgaande stukjes over mijn reis in Congo heeft u kunnen lezen hoe de weeskinderen en ook de straatkindertjes door de zusters liefdevol worden opgevangen. Zij krijgen een goede opleiding en vorming zodat zij het zijn die aan de basis staan van een kleine revolutie. Een ontwikkeling die zich uitbreiden zal en zo misschien een betere toekomst voor Congo. Dat is de filosofie van Soeur Annie Mputu ban de congregatie. Toen ik haar vroeg waarom begin je aan deze gigantische klus. Er zijn zoveel kinderen, er is zo’n grote armoede, wat kun je er aan doen. Waar haal je de kracht en het lef vandaan om iedere dag opnieuw op te boksen tegen zoveel ellende, ellende die veroorzaakt wordt door de een slechte regering. Veel zal ik hier niet over zeggen want dat is een politieke kwestie.
Ook Soeur Annie oordeelt daar niet over. Zij antwoordde mij heel stellig dat ze doorgaat en dat “pied à pied” (stap voor stap) er verandering zal komen.

Hoop en Vrede
Zullen er ooit fatsoenlijke wegen zijn, zodat er ambulances kunnen rijden, zal er ooit een boot of brug komen zodat je veilig een rivier kunt oversteken. Zullen er schone ziekenhuizen komen en scholen. Zal er ooit genoeg te eten zijn? Allemaal vragen waarmee ik naar huis ben gegaan, vragen die openstaan bij mij. Maar voor de Congolese sterke vrouwen, nonnen, geen vraag maar een stellige zekerheid dat zij met hun inzet werken aan een betere toekomst, al is het nu nog maar een kleine groep. Pied à pied op weg.
Toch een besluit waarin hoop klinkt, hoop omdat er een begin wordt gemaakt van wederopbouw en een goede toekomst voor de Congolese bevolking.
Hoop en vrede wens ik hen toe en ook aan iedereen die met me meeleefden en van wie ik mooie reacties kreeg.

Riet Stout - van de Made