Logroño – Monasterio de Yuso in San Milan.

Mei 26

Logroño – Monasterio de Yuso in San Milan.
We fietsten de stad Logoño uit. Het was rond half negen en het was behoorlijk druk. Bijna reden we de verkeerde weg maar er stopte een grote Spaanse auto voor ons en de man die uitstapte wees op zijn schelp van de Camino die om zijn nek droeg. Hij maakte ons duidelijk dat we terug moesten want deze weg ging naar de autobaan en daar moesten wij beslist niet zijn. Hij wees ons hoe we terug moesten en we vervolgden ieder onze weg. Ik bedoel maar, de Spanjaarden leven echt mee met de Comino de Santiago de Compastella. Op de juiste route was het rustig, dwz geen auto’s maar wel veel wandelaars en joggers. Eigenlijk was de weg van de fietser en de wandelaar naar Santiago hier gezamenlijk. Het was soms een smal zandpad slingerend tussen de bomen door en we moesten goed uitkijken. We passeerden het ‘ offinica de Marcelino Lobota Castrillo el peregrino pasante’. Marcelino zat in zijn ‘kantoortje’ en zette een stempel en als je wilde kon je een appel en koekje meenemen. Hij was een soort beroeps pelgrim, hij had overal gelopen met zijn hond en ezeltje, in Frankrijk, Portugal en Spanje. Nu maakte hij een praatje en was vriendelijk tegen iedereen. Naast mij zat een meisje dat uit Australië kwam. Haar ouders waren Spaans en zij sprak goed Spaans. Samen met de wandelaars gingen we over het grintpad dat hoog langs een drukke autiweg liep. In de afrasting zaten zelfgemaakte kruisjes. Natuurlijk hebben wij er ons kruisje er ook tussen gevlochten. Droge dorre takjes samengevoegd met bloeiend gras en een korenaar. “ de Steppe zal bloeien” hebben we toen gezongen.
Het was een zware dag, het ‘rolde’ niet. Veel vals plat afgewisseld met pittige steile hellingen. Het was soms ook erg warm dan weer minder warm. Echt een zware dag. We hadden nog niet beslist hoe ver we zouden gaan toen Joke belde. Zij zat in San Milan, hoog op de berg, dicht bij het beroemde Monasterio de Yuso. Er was nog plaats voor ons of zij voor ons moest reseveren. Nou dat wilden we natuurlijk maar wat graag. We moesten nog wel een kleine 15 kilometer fietsen met als slotstuk de berg op naar het klooster. Maar het feit dat je wist dat er aan het einde een warm welkom was gaf ons vleugels. Na ruim ’n uur waren we er, doodmoe maar blij. Na een lekkere warme douche is alle leed snel vergeten en geleden. Daarna een bezoek aan het grote klooster. Dan vraag je je af, waarom hebben ze hier een klooster gebouw. De reden volgens de legende is dat koning Garcia van Nàjera de relekwieën van het bovenklooster (Suso) wilde overbrengen naar de abdij in Nàjera. De ossenwagen kwam echter niet van z’n plaats, als teken dat de resten van San Milan mochten niet verder. Waarop men besloot om op die plaats het Monasterio te bouwen. Er worden bijzondere, originele met de hand geschreven koorboeken bewaard zij behoren tot de meest waardevolle van Spanje. Maar ik denk dat Jaap daar best iets van zou kunnen restauren, want dat is hard nodig. Het vroegere pelgrimshospital is nu een luxe parador geworden en daar hebben we met z’n viertjes heerlijk gegeten. Sjiek en duur, maar och soms kan dat best om een bijzondere dag af te sluiten.